Op woensdag 8 november kreeg de school bezoek van een wiskundige filosoof, Jean Paul Van Bendegem. Hij kwam ons vertellen over het verband tussen wiskunde en oneindigheid. Onze redactie heeft een interview met hem afgenomen om meer informatie te verkrijgen over zijn carrière. Uit dit interview selecteerden we enkele interessante vragen en antwoorden.

I: Zag u in uzelf altijd al een professor?

P: Nee, ik kom uit een achtergrond van handelaars. Mijn vader was een groothandelaar in groenten en fruit. Ik heb twee oudere broers, beiden nog in leven. Zij hebben mij ‘gered’, in die zin dat zij in de zaak van mijn vader zijn gestapt. Zo was voor mijn vader de continuïteit van de zaak verzekerd. Ik was de slimste van de drie…, een beetje pretentieus gezegd. Studeren zei mijn oudste broer absoluut niets. Mijn tweede broer kon het wel, maar het zei hem ook absoluut niets, dus ik bleef over. Ik mocht studeren! Ik doe de studie wiskunde, daardoor kwam ik in contact met de filosofen aan de Universiteit Gent, Leo Apostel is de belangrijkste. Hij heeft me dan overtuigd om na wiskunde filosofie te studeren. ‘Je gaat dat dubbel diploma hebben en je moet iets doen met filosofie’. Ik vond het mooi dat hij dacht dat ik het zou kunnen, maar een doctoraat schrijven duurt meestal  vier jaar. Dat is een opdracht van lange adem, kan ik het wel? Maar doordat hij tegen mij zei dat ik het kon, ben ik eraan begonnen. Zo is het ene na het andere gekomen. Daarom heb ik me niet altijd als een professor gezien. Het is daarop uitgedraaid.

I: Bent u graag professor?

P: Ja, twee redenen, het is die prachtige combinatie van onderwijs en onderzoek. Dat zul je wel gemerkt hebben, ik ben iemand die graag spreekt. Op de VUB hebben ze me al vaker omschreven als een echte missionaris. Ik wil echt niet zozeer mensen bekeren, maar ik wil dingen overdragen aan mensen. Ja, als je het op die manier formuleert, vind ik het een van de mooiste complimenten die je aan iemand kan geven. Ik bedoel, er zijn niet veel mensen die in een situatie verkeren waar zij op hun 64ste, nog altijd mogen lesgeven aan 18- en 19-jarigen. Het is leuk dat ik nog altijd iets van mijn kennis aan hen kan  overdragen. Ik vind dat zo fantastisch, de combinatie met onderzoek, wat dan meer te maken heeft met thuiszitten. Het is lezen, schrijven, nadenken, nota’s maken, dingen wegschrappen en weggooien, het is vooral eenzaam. Ik heb ook een grote nood aan eenzaamheid, in de zin dat ik dan van de wereld afgesloten ben en bij wijze van spreken in mijn eigen universum ronddwaal, maar tegelijkertijd (dat is dan het onderwijs) wil ik het meegeven aan anderen. Dat is een zeer mooi evenwicht, waar in feite mijn hele loopbaan op gebaseerd geweest is.

Ben je nieuwsgierig om te weten wat er volgt, twijfel dan zeker niet om het in zijn geheel te beluisteren.