In het Leonardo College baadde afgelopen vrijdag hun poëziecafé in de huiselijke sfeer van Thuis bij Familie. De leerlingen brachten poëzie op een swingende en toegankelijke wijze voor een uitverkochte feestzaal. Zo toonden ze op hun geheel eigenzinnige en creatieve wijze dat poëzie hip en tegelijk ingetogen kan zijn.

De avond werd swingend ingezet door de liveband met een jazz jamsessie. Deze echte rasartiesten naaiden nadien feilloos alle poëtische stukjes aan mekaar. Op het podium van het café botste poëzie met deuntjes van Camille en Pommelien Thijs. De eenvoud en de clichés van Frank en Simonneken uit Thuis werden zomaar geconfronteerd met complexe, literaire teksten van gewaardeerde auteurs. Tussendoor werden prachtige liedjes gezongen.

De leerlingen stelden in hun boekenhuis de Mens centraal met zijn angsten, verdriet en kinderlijke verliefdheid en als keiharde apotheose brachten ze de tragiek van het aangespoelde lichaampje van de 3-jarige Aylan op het strand voor het voetlicht. Dat was geen sprookje van Toon Tellegen, maar de ijskoude realiteit. Voor sommigen een verborgen en voor anderen een heel duidelijke schreeuw tegen polarisatie tussen groot en klein, taai en mals, dik en dun, groot en klein, wit en zwart, én een oproep voor begrip, warmte en gezelligheid.

Naast het podium maakten leerkrachten op aanvraag gadgets met poëtisch zinnen van onze leerlingen. Er was ook een poëziebox waar continu filmpjes speelden met gedichten geschreven en gefilmd door onze leerlingen. Deze poëziebox blijft nog de hele poëzieweek staan.

Een liedjestekst van Brihang was de rode draad doorheen de voorstelling, waarin de leerlingen hun eigen wereld van verbinding creëerden: een mooie wereld, een wereld die werkt, een wereld waar er een hoog en een laag is, een voor en een na, een nee en een ja, een lach en een traan, een nu of nooit, leven en dood, wan en hoop, een einde en begin, maar de boodschap was vooral: “Der is nog zoveel tussenin.”

Dit is ook het Leonardo College.